2017, 30 χρόνια
ζω και πατάω πάνω σε αυτή τη γη και πολύ συχνά σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια,
όχι γιατί τα αναπολώ ή γιατί μου λείπουν (καλά μερικές φορές μου λείπουν πάρα
πολύ τα '90s) αλλά μου φαίνεται τόσο περίεργο το πως επιβίωσε η γενιά μου !
Θα ξεκινήσω
με το πρώτο πράγμα που έδειξε ότι μάλλον δεν ήμασταν και πολύ καλοδεχούμενοι :
Αντιδραστήρας του Chernobyl! Ναι-ναι τη χρονολογία που γεννηθήκαμε, τον Απρίλιο του 1986
για την ακρίβεια, έγινε ένα ατύχημα που αποτέλεσμα είχε τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων,
τη μέχρι τώρα μόλυνση της περιοχής και μάλλον ένα τοξικό σύννεφο που πέρασε από
όλη τη γη!
Αφού
ξεπεράσαμε τη πυρηνική καταστροφή (καλά μικροί ήμασταν δε καταλάβαμε και πολλά)
έρχεται η παιδική μας ηλικία. Θυμάμαι μέχρι και σήμερα πως όταν άρχιζε το
καλοκαίρι η μάνα μου δύο πράγματα αγόραζε κάθε μέρα: Milko και τυρόπιτα για πρωινό και γάζες, betadine, λευκοπλάστ και pulvo 47 για απογευματινό.
Ναι είμαστε
η γενιά που έχει σκίσει τα γόνατα της, παίξαμε μπουνιές γιατί οι μισοί έλεγαν
πως η μπάλα πέρασε πάνω από τη πέτρα που είχαμε για δοκάρι ενώ οι άλλοι μισοί
έλεγαν πως πέρασε από δίπλα, οπότε είναι goal. Παίξαμε κρυφτό για πάρα πολλές ώρες
τα βράδια (προσωπική εμπειρία: κρύφτηκα τόσο καλά σε κρυψώνα που με πήρε ο
ύπνος).
Είχαμε παιχνίδι
που το λέγαμε σκατουλάκια, σκατουλάκια φίλε, παίζαμε μήλα και όταν έμενε ο
τελευταίος, του ρίχναμε τη μπάλα με τόση δύναμη λες και θέλαμε να τον
σκοτώσουμε και φυσικά αμπάριζα ένα παιχνίδι στρατηγικής που γενικά αν το
αναλύσεις δε βγάζει κανένα απολύτως
νόημα.
Σκαρφαλώναμε
σε δέντρα και φτιάχναμε δεντρόσπιτα από ξύλα που βρίσκαμε σε οικοδομές και τα
κάναμε αρχηγία και που και που πετάγαμε καμιά ελιά ή νερόμπομπες στα αμάξια που
πέρναγαν από κάτω.
Επειδή
ήμασταν old school πριν έρθουν τα αεροβόλα παίζαμε με προκοβόλα! Καλά δεν είναι
τόσο φονικό όπλο όσο το φαντάζεσαι αλλά όταν δίνεις σε ένα τσούρμο παιδιά ξύλα,
λάστιχα και πρόκες σίγουρα μπορούν να χτυπήσουν πολύ εύκολα.
Πίναμε νερό
από όλα τα λάστιχα και όλες τις βρύσες της γειτονιάς χωρίς να σιχαινόμαστε και
φυσικά δεν είχαμε ιδέα τι πάει να πει βακτήρια, μικρόβια και όλα αυτά. Τώρα που
το καλοσκέφτομαι σίγουρα έχω αντισώματα μέχρι και στο Καλαζάρ!
1999, ο
μεγαλύτερος σεισμός της Αθήνας, θυμάμαι πως εκείνη τη στιγμή έπαιζα Play Station ( το ένα, το PS ONE για την ακρίβεια) και ακόμα θυμάμαι
τη τηλεόραση να πηγαίνει από το δωμάτιο μου μέχρι το σαλόνι και ξανά πίσω!
Μιας που
είπα για παιχνιδομηχανές. Η καριέρα μας ξεκίνησε με το κλασικό ATARI, πολλές ώρες μπροστά από μια
τηλεόραση, με τον μεγάλο ξάδερφο παρέα ή τον αδερφό ή γενικά τον μεγαλύτερο
φίλο. Μετά PS, ναι-ναι αυτό το γκρι κολλητέ που όταν κόλλαγε το παιχνίδι ανοίγαμε το
καπάκι που ήταν το cd μέσα και πατάγαμε με το δάχτυλο το κουμπί για να παίρνει και
καλά αέρα.
Και κάπου
εκεί στο 2000 μαζί με το Millennium μεγαλώσαμε και πήγαμε γυμνάσιο.
Σταματήσαμε να βγαίνουμε στις αλάνες και για μπάλα πηγαίναμε στα 5x5. Τα βράδια δε παίζαμε κρυφτό απλά
αράζαμε σε σκαλάκια και μιλάγαμε, κλείσαμε τις παιχνιδομηχανές και πήραμε όλοι PCs για να αναπτύξουμε τους nerdουλες που κρύβαμε όλοι μέσα μας και
φυσικά ανακαλύψαμε ότι τα κορίτσια έχουν και άλλη χρήση εκτός από το να τα
πειράζεις !
Δε ξέρω αν
όντως μεγάλωσα καλύτερα ή χειρότερα από τα σημερινά παιδιά, ξέρω όμως ότι τα
παιδικά μου χρόνια ήταν τέλεια. Έχω σημάδια από ράμματα και από σκισίματα
σχεδόν σε όλο μου το σώμα αλλά το καθένα από αυτά έχει μια απίστευτη ιστορία
από πίσω του. Αφήστε τα παιδιά να χτυπήσουν να τσακωθούν και να ξανά αγαπηθούν,
μη τα ζορίζετε με απίστευτες ώρες διαβάσματος, φροντιστήρια και όλα αυτά!
Αφήστε τα παιδιά να ζουν παιδικά χρόνια!
Κύριος Κάπα